Bazen okadar uzun zaman olurki eline kagit kalem almadigin, oysa en iyi dostundur o senin. Ne zaman ihtiyacin olsa, yanibasinda olur. Birtek o seni anlar. Zaman fark etmez. Ögle, aksam, gece yarisi, nezaman istersen yükünü hafifletmeye yardimci olur. Bu yüzden uzun zamandir yazmadiysan özlersin icini kagida dökmeyi. Ayni bir dostu özler gibi. O kadar özlemelisin, o kadar birikmis duygular olmali ki icinde, yazmak icin sabirsizlanmalisin. Sonra tam eline kagidi kalemi alayim derken, bir an gelir, tutulur dilin. Ne elin gider kaleme, nede bir cümle kurabilirsin. Cünkü bazen zor gelir yazarak anlatmaya calismak sustuklarini. Ama daha zor olan, his ettigin duygudur. Yazarsin.
Cünkü kalbinden parmak uclarina kadar his edersin o duyguyu.
Cünkü bazen baska sansin yoktur.
Cünkü bazen her satir, birer dostdur.
"Kahve ve Kitap kokusu, bu Dünya ya ait olmayacak kadar güzel."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder